Maand: november 2020

Het leven en de dood.

Het leven en de dood.

door tintinhau ♥ 0 Leave a Comment

Je kent het vast wel of je kan het je wel voorstellen; eindelijk na 9 maanden heb jij je baby in je armen. De bevalling was zwaar maar langzaam kom je er bovenop en begin je te genieten van de kleine. Zo is het voor de meesten en zo hoort de kraamtijd te zijn. Maar voor mij niet, net toen ik begon te genieten van mijn baby, werd ik weer van de roze wolk afgesmeten, zo de afgrond in.

Vanaf onze geboorte leren we dat het leven niet voor eeuwig is en gaandeweg naarmate de leeftijd gaan er ook steeds meer mensen om je heen dood. Jij en ik weten dat het voor ons ook een keer op houdt, niemand heeft het eeuwige leven. De dood, het hoort erbij maar het maakt het niet minder pijnlijk of verdrietig op.

Mijn eerste dochter is geboren op 7 december en 4 dagen erna werd mijn beste vriendin vermoord. Mijn dochter is inmiddels 7 jaar en ben ik ook al 7 jaar aan het rouwen. Mijn dochter waar mijn beste vriendin Rose, de eerste die wist dat ik zwanger was, al meteen zo trots dat ze tante zou gaan worden en 9 maanden naar uit keek om haar te ontmoeten.

Altijd op de verjaardag van Sophia, wanneer ik blij hoor te zijn en het leven vier, ben ik na 4 dagen intens verdrietig. En wordt ik weer herinnerd aan de keerzijde van het leven, de dood. Aan het gemis van mijn beste vriendin, het onrecht rondom haar dood en de dag hoe het allemaal begon.

Mijn dochter Sophia was net geboren, de kraamverzorgster was weg aan het einde van de dag en de familie van mijn ex waren op kraamvisite. Oma en de tantes Kim en Jo, zaten bij mij in de woonkamer en ondanks dat ik nog herstellende was van een zware en lange bevalling was ik blij en trots om mijn dochter, mijn eerste kindje, kennis te laten maken met de familie.

Ik werd gebeld door een voor mij niet bekend nummer, van geen kwaad bewust nam ik mijn telefoon op. Het was een vriendin van Rose die ik ooit op een festival had ontmoet, ik vond het vreemd dat ze mijn nummer had en voordat ik mij af kon vragen waarom zij mij belde vertelde ze: “Ik wil dat je dit weet voordat je het leest op Facebook, Rose heeft zelfmoord gepleegd en zichzelf opgehangen.”.

Mijn wereld stond stil, ik weet niet eens meer wat ik heb gezegd of geantwoord. Ik hing op en ik voelde me verdoofd en gedissocieerd van wat er gebeurde in mijn woonkamer. Ik vertelde wat ik te horen had gekregen en ook de visite viel stil. Het was een situatie waar ik niet bekend mee was, ik kon en wou het toen ook niet begrijpen.

Van denkend dat het een misplaatste grap tot het niet willen geloven dat ze er echt niet meer is, zelfs niet toen ik haar kist aan me voorbij werd gedragen en ik bijna in elkaar zakte. Ik bleef zoeken naar een teken van leven van Rose, het werd bijna een obsessie om niet te willen geloven dat ze er echt niet meer was, mijn kraamtijd was niet meer mijn kraamtijd.

De daaropvolgende jaren was het een rollercoaster van het opgroeien van mijn dochter, geboorte van mijn zoon, de scheiding, geboorte van mijn dochter Rosette en tussendoor de waarheid achter de dood van mijn beste vriendin. Ze heeft geen zelfmoord gepleegd, zij keek uit naar het leven en had allemaal plannen en afspraken staan waar ze nog uit keek, waaronder het ontmoeten van mijn dochter.

Er waren vele bewijzen van het plaats delict die een zelfmoord tegenspreken maar helaas faalde de justitie hierin om deze zaak open te houden of te onderzoeken. Mede hierdoor heb ik hierdoor niet volledig kunnen genieten van mijn leven, want het gevoel van gemis is nooit weggeweest, en ik heb het nooit kunnen afsluiten.

Al deze jaren heb ik nooit meer een beste vriendin zoals zij gehad, en uiteraard weet ik dat zij niet te vervangen is maar door het gemis blijf je wel denken aan Rose. Ik mis de dagelijkse gesprekken of de memes die we naar elkaar stuurden gewoon om elkaar te laten weten dat alles goed is en dat we even aan elkaar dachten. Ik mis de steun die ik van haar kreeg wanneer ik het nodig had en mijn luisterend oor.

Sinds haar dood heb ik alles zelf moeten doen en ondanks dat ik wel verder ben gegaan met mijn leven, ben ik zelf veranderd. Ik ben terughoudender en meer op mezelf geworden. Rose en ik vertrouwden elkaar 200% en we konden alles bij elkaar kwijt zonder elkaar te veroordelen. Nog steeds neem ik haar geheimen mee en ben ik trouw aan onze vriendschap.

Met Rose onderweg naar Latin Village

De festivals zijn niet meer hetzelfde zonder Rose, we gingen naar vele samen of ontmoetten elkaar daar. Zoveel herinneringen aan haar, het werd te pijnlijk en ik ben hiermee zo goed als gestopt. Ons gezamenlijke passie voor modellenwerk en tatoeages staan op een laag pitje. Het waren dingen van ons samen, nu moet ik alleen verder.

Mijn kinderen en mijn gezin zijn nu mijn leven en verder probeer ik nu sinds een half jaar weer omhoog te krabbelen en te genieten van het leven door therapie. Ik kan het niet meer delen met haar, ik weet dat ze dit geweldig had gevonden. Ik weet ook dat ze dit niet gewild had, dat ze mij graag gelukkig had gezien. Ze zou niet willen dat ik zo bleef lijden onder haar dood, maar hoe zou jij zoiets doormaken?

Mede door haar dood ga ik minder zorgeloos door het leven en vind het moeilijk om te genieten van wat het leven me te bieden heeft. Het leven is niet meer zoals het was, de zon die schijnt maar het is altijd bewolkt.

“You will lose someone you can’t live without and your heart will be badly broken, and the bad news is that you never completely get over the loss of your beloved. But this is also the good news. They live forever in your broken heart that doesn’t seal back up. And you come through. It’s like having a broken leg that never heals perfectly—that still hurts when the weather gets cold, but you learn to dance with the limp.”

― Anne Lamott

Rose Dasaad 3-4-1991 • 11-12-2013†
Borstvoeding

Borstvoeding

door tintinhau ♥ 0 Leave a Comment

Je herkent dit vast wel, soms ben je er klaar mee en wil je “je lichaam terug” maar je wilt ook blijven genieten van deze mooie periode omdat ook hier een einde aan zal komen. Borstvoeding geven is een mooi, intiem moment tussen jou en je baby. Helaas niet voor iedereen weggelegd maar wanneer het wel lukt, het beste wat je voor je kindje kan doen; het zorgt er bovendien voor dat je baby een perfect afgestemde mix van voedingstoffen en afweerstoffen binnenkrijgt.

“Breastfeeding is a mother’s gift to herself, her baby, and the earth.”

Vanaf het moment dat ik zwanger raakte wist ik dat ik borstvoeding ging geven, het beste wat een moeder haar kind kon geven was in mijn ogen borstvoeding. Maar dat het geven van borstvoeding eigenlijk helemaal niet vanzelfsprekend was, had ik eigenlijk als kersverse moeder niet over nagedacht.

Borstvoeding ging niet van een leien dakje, de eerste twee weken waren tenenkrommend pijnlijk. Ondanks het smeren van Purelan (soort van dikke vaseline die je op je tepel moet aanbrengen) vond ik borstvoeding echt iets waar je je door heen moest bijten. Ik moest me echt vasthouden aan de gedachte dat dit het beste is wat ik voor mijn kind kan doen, het werd echt een mantra. Want anders hield ik dit niet vol.

Na ongeveer twee weken zijn je tepels het gewend, ik had gedacht dat het makkelijker zou zijn bij de tweede aangezien ik al eerder borstvoeding had gegeven maar dat was dus niet zo, bij zowel Kenzo als Rosette, beiden even doorbijten door de pijn. Wellicht herken je dit en had jij dit ook gedacht toen der tijd, wat een grap. Het was net zo tenenkrommend als de voorgaande keren maar ook net zoveel waard wanneer je er doorheen bent.

Borstvoeding geven was voor mij de intieme momenten waarbij ik even samen kan zijn met mijn kindje, een moment die we samen ongestoord konden delen. De momenten waarbij ik kan kijken naar mijn kindje, zachtjes kan strelen door de haartjes, langs de wangetjes aaien, soms de handjes vasthouden en er een kusje op te geven. Even een “jij en ik” moment.

“Wanneer je aan de borst ligt dan haal ik graag mijn hand door je zachte blonde haren, eigenwijs springen ze weer terug. Terwijl ik je haar weer naar achteren strijk denk ik weer aan de baby tijd en hoeveel je bent gegroeid in een ontzettende korte tijd.

Je wordt wakker en je handen gaan naar je hoofd om mij te laten stoppen met aaien. Ik heb de boodschap begrepen en pak je hand en geef een kus in je handpalmen. Je vingertjes klemmen om mijn hand en ik voel hoe zacht je handje is. Ik geef er een kus op en hou hem tegen mijn gezicht aan terwijl je verder slaapt.

Kijkend naar beneden, naar mijn mini mens die groeit als kool, voel ik me trots en warm van de liefde die ik voor je heb. Als ouder is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar voor dit moment even wel.”

Soms leek het onhandig om een rustig plekje uit te zoeken maar uiteindelijk ben je wel blij hem gevonden te hebben want dit zijn vaak de momenten om samen even bij te komen van de situatie waar je in zit. En dan kunnen jullie beiden tevreden terug naar de orde van de dag.

In het verleden wanneer ik niet thuis was, had ik shawltjes, hydrofiele doeken en draagdoeken bij me om me te bedekken wanneer ik borstvoeding ging geven. Of ik ging op het toilet terugtrekken om daar rustig te voeden. Ik voelde me zo ongemakkelijk in het openbaar, bang dat iedereen mij zou zien.

Dat mensen zich eraan konden storen was niet het probleem bij mij. Want iedereen weet dat dit gewoon de natuur is, tenminste ik en jij die borstvoeding geeft. Maar voor mij was het probleem dat ik mijzelf bloot ging geven, dat mensen het gingen seksualiseren zonder dat dat de bedoeling is. Daar had ik problemen mee vanwege mijn PTSS trauma en om de controle te houden, ging ik mezelf bedekken tijdens de borstvoeding.

Gaandeweg met drie kinderen raak je het borstvoeding geven wel gewend en kan ik niet meer terugtrekken met drie kinderen op het toilet. Rosette trekt alles wat haar bedekt eraf en dan moet ik wel kiezen uit haar honger laten lijden of voeden. Mijn moederinstinct neemt het over van mijn angst, dan is de keuze gauw gemaakt.

It’s not about my right to breastfeed, it’s about my child’s right to eat.

Dus geef je nog borstvoeding of ben je op het punt om de handdoek in de ring te gooien of vindt je het moeilijk om te geven? Blijf proberen, als moeder bezit je over krachten waarvan je het bestaan niet eens vanaf weet. Besef dat dit de natuur is en dat dit een gegeven is. Ook weer een periode dat misschien niet makkelijk is in het begin maar uiteindelijk zo mooi op het eind.

De waarheid over mijn kinderen

De waarheid over mijn kinderen

door tintinhau ♥ 0 Leave a Comment

Kinderen veranderen je leven, eenmaal begonnen is er geen weg meer terug. Je hele leven staat op z’n kop en zoveel onzekerheden komen ineens om de hoek kijken. Er komen heel veel uitdagingen op je pad maar ook heel veel mooie momenten. Het leven met kinderen zal niet altijd gemakkelijk gaan en je hebt een grote verantwoordelijkheid in je leven, dit is het leven van een ouder.

Ik moet toegeven dat het de afgelopen jaren voor mij één grote rollercoaster was en nog steeds voel ik mij bezwaard dat ik alle ellende van de afgelopen jaren niet heb kunnen voorkomen want mijn lieve kinderen verdienen een zorgeloze jeugd met een gelukkige mama die net zo zorgeloos is.

Ondanks alles merk ik aan mijn kinderen dat ze gelukkig zijn, ze zijn zo ontzettend flexibel en sterk. Na een heftige scheiding zijn zij nog zo lief en vol vertrouwen in de wereld en ook nog vol vertrouwen in het leven. Meer dan hun eigen moeder.

Mijn kinderen laten mij zien dat ondanks de tegenslagen, je er gewoon weer bovenop kan komen. Dat geluk zit in de kleine dingen, dat emoties niet verkeerd zijn en dat je altijd kan leren van je fouten.

Mijn kinderen laten mij zien dat ondanks hun mama niet perfect is en nog wat defecten vertoont, zij hun mama compleet accepteren en mij soms helpen wanneer ik dat nodig heb.

Mijn kinderen hebben liefde en affectie leren geven en tonen die ik nooit hebt gehad als kind. Zelfs toen ik dacht dat ik het niet kon, maar het gevoel van liefde en warmte die ik van ze krijg is ongeëvenaard.

Soms neem ik dingen als vanzelfsprekend maar soms moet ik ook leren om stil te staan en te genieten van deze kleine dingen. En besef ik hoe trots ik op mijn kinderen ben wanneer ik naar ze kijk hoe lief ze kunnen zijn. Hoe zorgzaam ze kunnen zijn naar elkaar en hoe ze elkaar ondersteunen in het leven en hun ontwikkeling.

Ook al word ik soms knettergek van ze en denk ik soms in mijn zwakke momenten dat ik heb gefaald als ouder in mijn opvoeding. Want ik heb geen voorbeeld gehad, in mijn eigen opvoeding als kind, die ik wil toepassen op mijn eigen kinderen. Sterker nog, ik klungel soms ook maar wat aan maar ze houden nog steeds van me.

En op een dag besef ik dat niet alleen zij mij nodig hebben maar andersom net zo goed. En misschien wel veel meer.

“I love you. I am who I am because of you. You are every reason, every hope, and every dream I’ve ever had… Everyday we are together is the greatest day of my life.“– Nicholas Sparks