Elke moeder/ouder heeft een leven gehad voor het moeder-/ouderschap, ongetwijfeld ziet je leven er nu totaal anders uit met kinderen. Zijn er dingen die je ervoor deed maar nu niet meer? Of juist wel? Hier zal ik wat persoonlijke dingen over mezelf delen over (oude) mijn leven voor het moederschap.
Meisje.
Jong en vrij, dat was mijn levenswijze vroeger. Ik ging naar House feesten met een groep vrienden en waren gek op de Hardere Stylen. Bijna iedere week gingen we wel naar een feest of een festival in de zomer. Ik ging vaak uit en genoot van sociale contacten.
Ik was een student en woonde op mezelf. Wanneer ik niet studeerde dan werkte ik, in callcenters en deed part-time modellenwerk ernaast. Daar leerde ik nog meer mensen kennen en kwam ik door het modellenwerk op verschillende plekken op de wereld.
Verantwoordelijkheden stond voor mij toen der tijd niet op de eerste plaats, mijn sociale leven was het belangrijkste voor me. Ik had het gevoel als jong-volwassene dat ik het best wel wist hoe volwassen te zijn. Dat dat mijn leven was en dat ik het best vond, ik ging naar feesten en de volgende dag ging ik alweer aan het werk.
Ik kon gaan en staan waar ik wilde, kinderen dacht ik niet aan en de wens was er ook niet.
Het proces.
Ik weet nog dat ik mijn hondje optilde naar mijn moeder en zei:”Mam, dit is je kleinzoon. En het enige wat je aan kleinkinderen zal hebben.” Zo vastberaden was ik, mijn moeder had zich erbij neergelegd en ik ging weer door met mijn leven. Alles onder controle toch?
Een paar maanden later raakte ik zwanger van mijn toenmalige vriend. In die relatie had hij een kinderwens en ik niet, ik zou erover nadenken over anderhalf jaar (ofzo). Maar dat nadenken gebeurde al vrij snel in de relatie.
Negen maanden op en negen maanden af.
Negen maanden had ik moeten wennen aan het idee, het idee dat er een mensje in mij groeide. Ik vond mijn buik al snel heel groot, mijn lichaam veranderde en de zwangerschap viel mij zo zwaar. Totaal niet als wat ze laten zien in films, dat ik zo gelukkig en mooi zou voelen…waar is mijn glow?!
Moeder.
Mijn eerste bevalling was heftig, 52 uur heeft het geduurd. En toen was Sophia geboren, wat moest ik wennen aan het moederschap. Een minimens uit mij, zo klein en zo fijn. Het was zo nieuw en onbekend, ik had zoveel vragen en twijfels. Kan ik dit wel en hoe moet dit allemaal?
Als moeder ging ik op zoek naar herkenningspunten in mijn eigen opvoeding die ik van mijn ouders heb gehad; er waren genoeg goede dingen maar ook dingen die ik niet mee wil nemen voor mijn eigen kind. Hier komen we vaak als partners elkaar tegen in de verschillen van eigen opvoeding en de opvoeding die wij willen voor ons kind.
Zoveel dingen om over na te denken, en ineens heb je een mini mens erbij waar jij de verantwoordelijkheid voor heb en moet beschermen. Je krijgt ineens zoveel liefde voor terug en het gevoel van genegenheid die je krijgt voor je kind is een totaal andere wereld.
Moeder worden heeft mij als persoon veranderd, van horen zeggen ben ik minder hard geworden. Mijn prioriteiten zijn veranderd, van mezelf is het naar mijn kinderen (inmiddels drie) gegaan. Mijn slaap en vrijheid naar de maan en wanneer je dacht dat je het druk had of moe was vroeger dan heb je duidelijk nog geen kinderen.
Mijn enige sociaal leven zijn de twee wekelijkse wimper afspraken, de ouders die ik spreek van de buitenschoolse activiteiten en een handjevol mensen die ik af en toe spreek via Whatsapp. De vele oude vrienden die ik had, zie ik nog af en toe voorbij komen op Facebook. Maar de meesten hebben ook een eigen (gezins)leven opgebouwd.
Mijn wekelijkse feesten zijn veranderd in abonnementen voor de dierentuin, (buitenschoolse) activiteiten voor de kinderen en ik word tegenwoordig enthousiast van themadagen voor de kinderen waar wij als gezin naartoe kunnen gaan.
Wij zijn al lang blij als we een avond voor ons alleen hebben op de bank en ineens kunnen we intens genieten van de rust en stilte. Vaak ben ik al zo moe dat ik al om 22:00 in bed lig, een tijd waar ik vroeger nog aan het klaarmaken was om uit te gaan. De gedachte alleen al aan het uitgaan maakt mij tegenwoordig al moe.
Mijn naaldhakken heb ik ingeruild voor sportschoenen, UGGS en Birckenstocks. De mode hou ik al lang niet meer bij en mijn stijl is al jaren “comfortabel”. Af en toe heb ik wel periodes dat ik mijn best doe met mijn uiterlijk maar dan moet het maar net lukken en genoeg tijd hebben met de kinderen. Wanneer ik opgemaakt ben dan voel ik mij al weer gauw overdressed voor een “normale” dag.
En als je vroeger snel vies was van poep, dan gaat dat ook veranderen want ik heb luiers meegemaakt waar je “U” tegen zegt, 99 tinten poep, poep dat tot de nek van je kindje zit en ik ben zelfs een keer ondergepoept. Wij zijn zelfs een keer uit eten geweest waarbij de poep van de kinderstoel op de grond druipte. Ook hier leer je mee leven (en eten).
De tijd van geen verantwoordelijkheid en aan mezelf denken is voorbij, nu is het “wat is het beste voor mijn kind?” “Hebben ze genoeg te eten en te drinken?” “Wat hebben ze nog nodig?” En nog vele andere vragen met de kinderen centraal.
Maar dit alles went, het is ook niet zo dat ik een andere keus heb, want je hebt ook nog duizend goede dingen aan moeder zijn. Je komt te staan voor nieuwe uitdagingen waar je weer een weg in moet vinden. Je wordt creatief in bepaalde oplossingen, en de kinderen houdt je scherp.
Ondanks dat ik moet dealen met mini versies van mezelf, waar ik eigenlijk al zo bang voor was, zijn mijn kinderen mijn invulling voor mij in het leven. Maar ik had dit echt nooit gedacht en verwacht toen ik nog een “meisje” was.
