Een paar weken terug ben ik gecontacteerd door A.W.A.R.E. Causes of ik mijn verhaal wil delen over mijn mentale aandoeningen in combinatie met hun sieradenlijn! Om mijn verhaal delen zodat anderen die een soortgelijke situatie doormaken weten dat ze niet alleen zijn, is ook mijn doel dus ik werk hier graag aan mee!
Het is een mooie sieradenlijn waarvan elke kleur staat voor een bepaalde (geestelijke) aandoening. Dit is een geweldige manier om gesprekken op gang te brengen over verschillende oorzaken die meer bewustzijn nodig hebben.
Ik heb gekozen voor een witte ketting omdat wit staat voor mentale problemen, en twee pinnen; groenblauw (PTSS) en grijs (Borderline) en metaalkleur goud.
Mijn verhaal
Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond om op te groeien tussen 2 culturen, gepest worden als kind omdat ik niet blank (NL) ben maakte de zelfacceptatie niet makkelijker. Ook thuis kreeg ik niet het gevoel geaccepteerd te worden door de strenge Chinese opvoeding; weinig emotie en fysieke straffen.
Hierdoor had ik een moeilijke jeugd met depressie, daarna een PTSS trauma, giftige relaties en een verleden die ik probeerde te vergeten met drugs. Dit laatste ben ik mee gestopt, en helemaal toen ik zwanger bleek te zijn van mijn eerste kind.
Je zou denken dat vanaf hier alles beter zou gaan, maar 4 dagen na de geboorte van mijn eerste kind werd mijn beste vriendin vermoord. Een maand daarna een auto ongeluk en bleek mijn toenmalige partner een narcist te zijn.
Na een huwelijk van Narcistische mishandeling bleek de scheiding ook een strijd te zijn om mij te bewijzen als goede moeder voor mijn kinderen. Gelukkig kwam de waarheid naar boven en mijn kinderen bleven bij mij. Ook kreeg ik een goede, eerlijke en loyale partner; de beste vader die ik kan wensen voor mijn kinderen.
En toen was het tijd om te herstellen van mijn opgebouwde angsten en Borderline. Om bij mijn herstel bij te dragen volg ik therapie en deel ik mijn verhaal op mijn Instagram over bewustwording van geestelijke gezondheid in combinatie met ouderschap om anderen te steunen die soortgelijke uitdagingen doormaken en om het stigma te beëindigen.
Schroom niet om hulp te vragen en er is altijd ruimte voor hoop. Een moeder zijn met psychische problemen definieert mij niet en voor mijn gezin zorgen betekent genezen en behandeld worden. Mijn kinderen zijn mijn reden om te leven en voor hun ga ik door het vuur.
Ik hoop dat iemand zichzelf herkent en steun vindt in mijn verhaal.
“Je bent sterker dan je denkt!”♥️
Waar staat A.W.A.R.E. voor?
A.W.A.R.E. staat voor “A Way to Act and Remember Everyday” opgericht door Pierson Williams, een Amerikaanse basketballer en model. Zijn moeder was een alcoholist, bipolair en leed aan depressie. Hij heeft een ketting gemaakt om te laten zien dat hij haar steunt, en ze droeg het elke dag. Hij merkte op dat veel mensen hier geïnteresseerd in waren en dat er nog zoveel over te leren over verschillende (geestelijke) aandoeningen en zo was A.W.A.R.E. ontstaan.
De driehoeksvorm van de sieraden is bedacht door zijn broer en staat voor kracht en het oneindigheidssymbool staat voor doorgaan of nooit ophouden.
Afgelopen zondag heb ik met het lieve paard Kira foto’s voor A.W.A.R.E. mogen maken bij mijn schoonfamilie. Ik heb de ketting gedragen en de pins op de halster van Kira. Ik vind het knuffelen met Kira echt geweldig, ben ook echt overtuigd van de therapeutische werking van paarden!
Elke dag deelt A.W.A.R.E. foto’s van mensen die hun verhaal delen of gewoon hun steun betuigen. De ketting is veel meer dan een ketting en AWARE is meer geworden dan alleen een sieradenlijn. Na het leren over zo veel verschillende oorzaken was het belangrijk om mensen eraan te herinneren om door te gaan en nooit op te geven!
Wat ook heel fijn en niet onbelangrijk is is dat 10% van de opbrengst wordt gedoneerd aan een specifiek te kiezen doel!
Je kent het vast wel of je kan het je wel voorstellen; eindelijk na 9 maanden heb jij je baby in je armen. De bevalling was zwaar maar langzaam kom je er bovenop en begin je te genieten van de kleine. Zo is het voor de meesten en zo hoort de kraamtijd te zijn. Maar voor mij niet, net toen ik begon te genieten van mijn baby, werd ik weer van de roze wolk afgesmeten, zo de afgrond in.
Vanaf onze geboorte leren we dat het leven niet voor eeuwig is en gaandeweg naarmate de leeftijd gaan er ook steeds meer mensen om je heen dood. Jij en ik weten dat het voor ons ook een keer op houdt, niemand heeft het eeuwige leven. De dood, het hoort erbij maar het maakt het niet minder pijnlijk of verdrietig op.
Mijn eerste dochter is geboren op 7 december en 4 dagen erna werd mijn beste vriendin vermoord. Mijn dochter is inmiddels 7 jaar en ben ik ook al 7 jaar aan het rouwen. Mijn dochter waar mijn beste vriendin Rose, de eerste die wist dat ik zwanger was, al meteen zo trots dat ze tante zou gaan worden en 9 maanden naar uit keek om haar te ontmoeten.
Altijd op de verjaardag van Sophia, wanneer ik blij hoor te zijn en het leven vier, ben ik na 4 dagen intens verdrietig. En wordt ik weer herinnerd aan de keerzijde van het leven, de dood. Aan het gemis van mijn beste vriendin, het onrecht rondom haar dood en de dag hoe het allemaal begon.
Mijn dochter Sophia was net geboren, de kraamverzorgster was weg aan het einde van de dag en de familie van mijn ex waren op kraamvisite. Oma en de tantes Kim en Jo, zaten bij mij in de woonkamer en ondanks dat ik nog herstellende was van een zware en lange bevalling was ik blij en trots om mijn dochter, mijn eerste kindje, kennis te laten maken met de familie.
Ik werd gebeld door een voor mij niet bekend nummer, van geen kwaad bewust nam ik mijn telefoon op. Het was een vriendin van Rose die ik ooit op een festival had ontmoet, ik vond het vreemd dat ze mijn nummer had en voordat ik mij af kon vragen waarom zij mij belde vertelde ze: “Ik wil dat je dit weet voordat je het leest op Facebook, Rose heeft zelfmoord gepleegd en zichzelf opgehangen.”.
Mijn wereld stond stil, ik weet niet eens meer wat ik heb gezegd of geantwoord. Ik hing op en ik voelde me verdoofd en gedissocieerd van wat er gebeurde in mijn woonkamer. Ik vertelde wat ik te horen had gekregen en ook de visite viel stil. Het was een situatie waar ik niet bekend mee was, ik kon en wou het toen ook niet begrijpen.
Van denkend dat het een misplaatste grap tot het niet willen geloven dat ze er echt niet meer is, zelfs niet toen ik haar kist aan me voorbij werd gedragen en ik bijna in elkaar zakte. Ik bleef zoeken naar een teken van leven van Rose, het werd bijna een obsessie om niet te willen geloven dat ze er echt niet meer was, mijn kraamtijd was niet meer mijn kraamtijd.
De daaropvolgende jaren was het een rollercoaster van het opgroeien van mijn dochter, geboorte van mijn zoon, de scheiding, geboorte van mijn dochter Rosette en tussendoor de waarheid achter de dood van mijn beste vriendin. Ze heeft geen zelfmoord gepleegd, zij keek uit naar het leven en had allemaal plannen en afspraken staan waar ze nog uit keek, waaronder het ontmoeten van mijn dochter.
Er waren vele bewijzen van het plaats delict die een zelfmoord tegenspreken maar helaas faalde de justitie hierin om deze zaak open te houden of te onderzoeken. Mede hierdoor heb ik hierdoor niet volledig kunnen genieten van mijn leven, want het gevoel van gemis is nooit weggeweest, en ik heb het nooit kunnen afsluiten.
Al deze jaren heb ik nooit meer een beste vriendin zoals zij gehad, en uiteraard weet ik dat zij niet te vervangen is maar door het gemis blijf je wel denken aan Rose. Ik mis de dagelijkse gesprekken of de memes die we naar elkaar stuurden gewoon om elkaar te laten weten dat alles goed is en dat we even aan elkaar dachten. Ik mis de steun die ik van haar kreeg wanneer ik het nodig had en mijn luisterend oor.
Sinds haar dood heb ik alles zelf moeten doen en ondanks dat ik wel verder ben gegaan met mijn leven, ben ik zelf veranderd. Ik ben terughoudender en meer op mezelf geworden. Rose en ik vertrouwden elkaar 200% en we konden alles bij elkaar kwijt zonder elkaar te veroordelen. Nog steeds neem ik haar geheimen mee en ben ik trouw aan onze vriendschap.
Met Rose onderweg naar Latin Village
De festivals zijn niet meer hetzelfde zonder Rose, we gingen naar vele samen of ontmoetten elkaar daar. Zoveel herinneringen aan haar, het werd te pijnlijk en ik ben hiermee zo goed als gestopt. Ons gezamenlijke passie voor modellenwerk en tatoeages staan op een laag pitje. Het waren dingen van ons samen, nu moet ik alleen verder.
Mijn kinderen en mijn gezin zijn nu mijn leven en verder probeer ik nu sinds een half jaar weer omhoog te krabbelen en te genieten van het leven door therapie. Ik kan het niet meer delen met haar, ik weet dat ze dit geweldig had gevonden. Ik weet ook dat ze dit niet gewild had, dat ze mij graag gelukkig had gezien. Ze zou niet willen dat ik zo bleef lijden onder haar dood, maar hoe zou jij zoiets doormaken?
Mede door haar dood ga ik minder zorgeloos door het leven en vind het moeilijk om te genieten van wat het leven me te bieden heeft. Het leven is niet meer zoals het was, de zon die schijnt maar het is altijd bewolkt.
“You will lose someone you can’t live without and your heart will be badly broken, and the bad news is that you never completely get over the loss of your beloved. But this is also the good news. They live forever in your broken heart that doesn’t seal back up. And you come through. It’s like having a broken leg that never heals perfectly—that still hurts when the weather gets cold, but you learn to dance with the limp.”
Je herkent dit vast wel, soms ben je er klaar mee en wil je “je lichaam terug” maar je wilt ook blijven genieten van deze mooie periode omdat ook hier een einde aan zal komen. Borstvoeding geven is een mooi, intiem moment tussen jou en je baby. Helaas niet voor iedereen weggelegd maar wanneer het wel lukt, het beste wat je voor je kindje kan doen; het zorgt er bovendien voor dat je baby een perfect afgestemde mix van voedingstoffen en afweerstoffen binnenkrijgt.
“Breastfeeding is a mother’s gift to herself, her baby, and the earth.”
Vanaf het moment dat ik zwanger raakte wist ik dat ik borstvoeding ging geven, het beste wat een moeder haar kind kon geven was in mijn ogen borstvoeding. Maar dat het geven van borstvoeding eigenlijk helemaal niet vanzelfsprekend was, had ik eigenlijk als kersverse moeder niet over nagedacht.
Borstvoeding ging niet van een leien dakje, de eerste twee weken waren tenenkrommend pijnlijk. Ondanks het smeren van Purelan (soort van dikke vaseline die je op je tepel moet aanbrengen) vond ik borstvoeding echt iets waar je je door heen moest bijten. Ik moest me echt vasthouden aan de gedachte dat dit het beste is wat ik voor mijn kind kan doen, het werd echt een mantra. Want anders hield ik dit niet vol.
Na ongeveer twee weken zijn je tepels het gewend, ik had gedacht dat het makkelijker zou zijn bij de tweede aangezien ik al eerder borstvoeding had gegeven maar dat was dus niet zo, bij zowel Kenzo als Rosette, beiden even doorbijten door de pijn. Wellicht herken je dit en had jij dit ook gedacht toen der tijd, wat een grap. Het was net zo tenenkrommend als de voorgaande keren maar ook net zoveel waard wanneer je er doorheen bent.
Borstvoeding geven was voor mij de intieme momenten waarbij ik even samen kan zijn met mijn kindje, een moment die we samen ongestoord konden delen. De momenten waarbij ik kan kijken naar mijn kindje, zachtjes kan strelen door de haartjes, langs de wangetjes aaien, soms de handjes vasthouden en er een kusje op te geven. Even een “jij en ik” moment.
“Wanneer je aan de borst ligt dan haal ik graag mijn hand door je zachte blonde haren, eigenwijs springen ze weer terug. Terwijl ik je haar weer naar achteren strijk denk ik weer aan de baby tijd en hoeveel je bent gegroeid in een ontzettende korte tijd.
Je wordt wakker en je handen gaan naar je hoofd om mij te laten stoppen met aaien. Ik heb de boodschap begrepen en pak je hand en geef een kus in je handpalmen. Je vingertjes klemmen om mijn hand en ik voel hoe zacht je handje is. Ik geef er een kus op en hou hem tegen mijn gezicht aan terwijl je verder slaapt.
Kijkend naar beneden, naar mijn mini mens die groeit als kool, voel ik me trots en warm van de liefde die ik voor je heb. Als ouder is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar voor dit moment even wel.”
Soms leek het onhandig om een rustig plekje uit te zoeken maar uiteindelijk ben je wel blij hem gevonden te hebben want dit zijn vaak de momenten om samen even bij te komen van de situatie waar je in zit. En dan kunnen jullie beiden tevreden terug naar de orde van de dag.
In het verleden wanneer ik niet thuis was, had ik shawltjes, hydrofiele doeken en draagdoeken bij me om me te bedekken wanneer ik borstvoeding ging geven. Of ik ging op het toilet terugtrekken om daar rustig te voeden. Ik voelde me zo ongemakkelijk in het openbaar, bang dat iedereen mij zou zien.
Dat mensen zich eraan konden storen was niet het probleem bij mij. Want iedereen weet dat dit gewoon de natuur is, tenminste ik en jij die borstvoeding geeft. Maar voor mij was het probleem dat ik mijzelf bloot ging geven, dat mensen het gingen seksualiseren zonder dat dat de bedoeling is. Daar had ik problemen mee vanwege mijn PTSS trauma en om de controle te houden, ging ik mezelf bedekken tijdens de borstvoeding.
Gaandeweg met drie kinderen raak je het borstvoeding geven wel gewend en kan ik niet meer terugtrekken met drie kinderen op het toilet. Rosette trekt alles wat haar bedekt eraf en dan moet ik wel kiezen uit haar honger laten lijden of voeden. Mijn moederinstinct neemt het over van mijn angst, dan is de keuze gauw gemaakt.
It’s not about my right to breastfeed, it’s about my child’s right to eat.
Dus geef je nog borstvoeding of ben je op het punt om de handdoek in de ring te gooien of vindt je het moeilijk om te geven? Blijf proberen, als moeder bezit je over krachten waarvan je het bestaan niet eens vanaf weet. Besef dat dit de natuur is en dat dit een gegeven is. Ook weer een periode dat misschien niet makkelijk is in het begin maar uiteindelijk zo mooi op het eind.
Kinderen veranderen je leven, eenmaal begonnen is er geen weg meer terug. Je hele leven staat op z’n kop en zoveel onzekerheden komen ineens om de hoek kijken. Er komen heel veel uitdagingen op je pad maar ook heel veel mooie momenten. Het leven met kinderen zal niet altijd gemakkelijk gaan en je hebt een grote verantwoordelijkheid in je leven, dit is het leven van een ouder.
Ik moet toegeven dat het de afgelopen jaren voor mij één grote rollercoaster was en nog steeds voel ik mij bezwaard dat ik alle ellende van de afgelopen jaren niet heb kunnen voorkomen want mijn lieve kinderen verdienen een zorgeloze jeugd met een gelukkige mama die net zo zorgeloos is.
Ondanks alles merk ik aan mijn kinderen dat ze gelukkig zijn, ze zijn zo ontzettend flexibel en sterk. Na een heftige scheiding zijn zij nog zo lief en vol vertrouwen in de wereld en ook nog vol vertrouwen in het leven. Meer dan hun eigen moeder.
Mijn kinderen laten mij zien dat ondanks de tegenslagen, je er gewoon weer bovenop kan komen. Dat geluk zit in de kleine dingen, dat emoties niet verkeerd zijn en dat je altijd kan leren van je fouten.
Mijn kinderen laten mij zien dat ondanks hun mama niet perfect is en nog wat defecten vertoont, zij hun mama compleet accepteren en mij soms helpen wanneer ik dat nodig heb.
Mijn kinderen hebben liefde en affectie leren geven en tonen die ik nooit hebt gehad als kind. Zelfs toen ik dacht dat ik het niet kon, maar het gevoel van liefde en warmte die ik van ze krijg is ongeëvenaard.
Soms neem ik dingen als vanzelfsprekend maar soms moet ik ook leren om stil te staan en te genieten van deze kleine dingen. En besef ik hoe trots ik op mijn kinderen ben wanneer ik naar ze kijk hoe lief ze kunnen zijn. Hoe zorgzaam ze kunnen zijn naar elkaar en hoe ze elkaar ondersteunen in het leven en hun ontwikkeling.
Ook al word ik soms knettergek van ze en denk ik soms in mijn zwakke momenten dat ik heb gefaald als ouder in mijn opvoeding. Want ik heb geen voorbeeld gehad, in mijn eigen opvoeding als kind, die ik wil toepassen op mijn eigen kinderen. Sterker nog, ik klungel soms ook maar wat aan maar ze houden nog steeds van me.
En op een dag besef ik dat niet alleen zij mij nodig hebben maar andersom net zo goed. En misschien wel veel meer.
“I love you. I am who I am because of you. You are every reason, every hope, and every dream I’ve ever had… Everyday we are together is the greatest day of my life.“– Nicholas Sparks
Elke moeder/ouder heeft een leven gehad voor het moeder-/ouderschap, ongetwijfeld ziet je leven er nu totaal anders uit met kinderen. Zijn er dingen die je ervoor deed maar nu niet meer? Of juist wel? Hier zal ik wat persoonlijke dingen over mezelf delen over (oude) mijn leven voor het moederschap.
Jong en vrij, dat was mijn levenswijze vroeger. Ik ging naar House feesten met een groep vrienden en waren gek op de Hardere Stylen. Bijna iedere week gingen we wel naar een feest of een festival in de zomer. Ik ging vaak uit en genoot van sociale contacten.
“The Qontinent” in Wachtbeke, België 2008
Ik was een student en woonde op mezelf. Wanneer ik niet studeerde dan werkte ik, in callcenters en deed part-time modellenwerk ernaast. Daar leerde ik nog meer mensen kennen en kwam ik door het modellenwerk op verschillende plekken op de wereld.
Goldwell Color Zoom Tour in 2010
Verantwoordelijkheden stond voor mij toen der tijd niet op de eerste plaats, mijn sociale leven was het belangrijkste voor me. Ik had het gevoel als jong-volwassene dat ik het best wel wist hoe volwassen te zijn. Dat dat mijn leven was en dat ik het best vond, ik ging naar feesten en de volgende dag ging ik alweer aan het werk.
Ik kon gaan en staan waar ik wilde, kinderen dacht ik niet aan en de wens was er ook niet.
Het proces.
Ik weet nog dat ik mijn hondje optilde naar mijn moeder en zei:”Mam, dit is je kleinzoon. En het enige wat je aan kleinkinderen zal hebben.” Zo vastberaden was ik, mijn moeder had zich erbij neergelegd en ik ging weer door met mijn leven. Alles onder controle toch?
Een paar maanden later raakte ik zwanger van mijn toenmalige vriend. In die relatie had hij een kinderwens en ik niet, ik zou erover nadenken over anderhalf jaar (ofzo). Maar dat nadenken gebeurde al vrij snel in de relatie.
Negen maanden op en negen maanden af.
Negen maanden had ik moeten wennen aan het idee, het idee dat er een mensje in mij groeide. Ik vond mijn buik al snel heel groot, mijn lichaam veranderde en de zwangerschap viel mij zo zwaar. Totaal niet als wat ze laten zien in films, dat ik zo gelukkig en mooi zou voelen…waar is mijn glow?!
Mijn eerste bevalling was heftig, 52 uur heeft het geduurd. En toen was Sophia geboren, wat moest ik wennen aan het moederschap. Een minimens uit mij, zo klein en zo fijn. Het was zo nieuw en onbekend, ik had zoveel vragen en twijfels. Kan ik dit wel en hoe moet dit allemaal?
Als moeder ging ik op zoek naar herkenningspunten in mijn eigen opvoeding die ik van mijn ouders heb gehad; er waren genoeg goede dingen maar ook dingen die ik niet mee wil nemen voor mijn eigen kind. Hier komen we vaak als partners elkaar tegen in de verschillen van eigen opvoeding en de opvoeding die wij willen voor ons kind.
Zoveel dingen om over na te denken, en ineens heb je een mini mens erbij waar jij de verantwoordelijkheid voor heb en moet beschermen. Je krijgt ineens zoveel liefde voor terug en het gevoel van genegenheid die je krijgt voor je kind is een totaal andere wereld.
Moeder worden heeft mij als persoon veranderd, van horen zeggen ben ik minder hard geworden. Mijn prioriteiten zijn veranderd, van mezelf is het naar mijn kinderen (inmiddels drie) gegaan. Mijn slaap en vrijheid naar de maan en wanneer je dacht dat je het druk had of moe was vroeger dan heb je duidelijk nog geen kinderen.
Mijn enige sociaal leven zijn de twee wekelijkse wimper afspraken, de ouders die ik spreek van de buitenschoolse activiteiten en een handjevol mensen die ik af en toe spreek via Whatsapp. De vele oude vrienden die ik had, zie ik nog af en toe voorbij komen op Facebook. Maar de meesten hebben ook een eigen (gezins)leven opgebouwd.
Mijn wekelijkse feesten zijn veranderd in abonnementen voor de dierentuin, (buitenschoolse) activiteiten voor de kinderen en ik word tegenwoordig enthousiast van themadagen voor de kinderen waar wij als gezin naartoe kunnen gaan.
Wij zijn al lang blij als we een avond voor ons alleen hebben op de bank en ineens kunnen we intens genieten van de rust en stilte. Vaak ben ik al zo moe dat ik al om 22:00 in bed lig, een tijd waar ik vroeger nog aan het klaarmaken was om uit te gaan. De gedachte alleen al aan het uitgaan maakt mij tegenwoordig al moe.
Mijn naaldhakken heb ik ingeruild voor sportschoenen, UGGS en Birckenstocks. De mode hou ik al lang niet meer bij en mijn stijl is al jaren “comfortabel”. Af en toe heb ik wel periodes dat ik mijn best doe met mijn uiterlijk maar dan moet het maar net lukken en genoeg tijd hebben met de kinderen. Wanneer ik opgemaakt ben dan voel ik mij al weer gauw overdressed voor een “normale” dag.
En als je vroeger snel vies was van poep, dan gaat dat ook veranderen want ik heb luiers meegemaakt waar je “U” tegen zegt, 99 tinten poep, poep dat tot de nek van je kindje zit en ik ben zelfs een keer ondergepoept. Wij zijn zelfs een keer uit eten geweest waarbij de poep van de kinderstoel op de grond druipte. Ook hier leer je mee leven (en eten).
De tijd van geen verantwoordelijkheid en aan mezelf denken is voorbij, nu is het “wat is het beste voor mijn kind?” “Hebben ze genoeg te eten en te drinken?” “Wat hebben ze nog nodig?” En nog vele andere vragen met de kinderen centraal.
Maar dit alles went, het is ook niet zo dat ik een andere keus heb, want je hebt ook nog duizend goede dingen aan moeder zijn. Je komt te staan voor nieuwe uitdagingen waar je weer een weg in moet vinden. Je wordt creatief in bepaalde oplossingen, en de kinderen houdt je scherp.
Ondanks dat ik moet dealen met mini versies van mezelf, waar ik eigenlijk al zo bang voor was, zijn mijn kinderen mijn invulling voor mij in het leven. Maar ik had dit echt nooit gedacht en verwacht toen ik nog een “meisje” was.
Als moeder was ik tevreden met twee kinderen en ook wel logisch wanneer je gaat scheiden dan komen er ook geen kinderen meer. Maar ik heb wel altijd open gestaan voor het idee voor een derde baby met een nieuwe relatie in de toekomst. Toen het zover was, had ik geen idee hoe een derde kindje het leven van ons allemaal zou verrijken en hoe prachtig het is om te zien hoe goed grote zus en grote broer het doen bij hun kleine zusje.
“A mother’s greatest masterpiece is her children.”
Sophia, mijn oudste, is het natuurlijk al gewend om een grote zus te zijn. Maar toen haar broertje kwam, was het haar eerste keer als grote zus en was ze zelf nog maar 1,5 jaar oud. Dus voor haar was het natuurlijk wennen om niet meer de volledige aandacht te krijgen en was ze zelf ook niet helemaal bewust bij toen haar broertje was geboren.
Toen ik zwanger was van Rosette was ze inmiddels 5 jaar en was ze dolenthousiast, ze was natuurlijk ondertussen al een ervaren grote zus van Kenzo en een kleine baby erbij was natuurlijk spannend nieuws! En toen ze hoorde dat het een kleine zusje zou zijn, was ze helemaal door het dolle heen. Ze heeft de zwangerschap met plezier meegemaakt met ons samen en wat heeft ze uitgekeken om haar zusje te ontmoeten!
Kenzo was altijd de jongste geweest en had altijd zijn grote zus bij zich om mee te spelen en zij was zijn grote voorbeeld. Hij groeide op als een vriendelijk ventje met ontzettend veel humor. Hij was het gewend om meer aandacht te krijgen en hield erg van knuffelen. Niet alleen was hij erg lief maar hij was ook erg slim en ook een echte bengel.
Wij hadden er bewust voor gekozen om voor een derde kindje te gaan wanneer Kenzo naar de basisschool zou gaan en ik zo meer tijd over zou hebben voor Rosette.
Kenzo vond het nieuws dat ik zwanger was erg spannend, hij heeft sowieso een erg makkelijk karakter dus dit vond hij ook allemaal prima in het begin. Uiteraard hoopte hij op een broertje, maar gelukkig vond hij een zusje ook niet erg.
Na de bevalling hebben broer en zus het ontzettend goed gedaan en meegeholpen met de kraamverzorgster. Ze hebben hun zusje met open armen ontvangen en met heel veel liefde! En natuurlijk was het even wennen voor iedereen met een nieuw zusje erbij maar we deden het allemaal samen als gezin.
Sophia was zorgzaam vanaf het begin, nieuwsgierig naar hoe de verzorging ging en wou met alles helpen. Als een echte grote zus sloofde ze zich uit om haar zusje zo goed mogelijk te helpen. Tot de dag van vandaag, neemt ze soms de makkelijke taken over zonder daar voor te hoeven vragen en rekent haar kleine zusje op de hulp en armen van haar grote zus.
Grote zus Sophia & Rosette
Echt leuk om te zien hoe Rosette soms naar haar grote zus uitkijkt in de morgen en vervolgens haar armen uitstrekt voor een knuffel. Rosette weet dat als ze iemand nodig heeft om iets voor elkaar te krijgen, spelen of een knuffel, het altijd kan bij haar grote zus.
Voor Kenzo was het accepteren van zijn kleine zusje en de verdeelde aandacht in het begin nog even pittig. Maar al gauw sloot ook hij zijn kleine zusje in zijn hart en ook al hebben de twee af en toe van die schattige mini conflicten (wat ook echt goed is voor de ontwikkeling van Rosette), is ook Kenzo een echte grote broer voor haar.
Rosette & grote broer Kenzo
Als Rosette niet bij haar grote zus kan dan gaat ze naar haar grote broer voor een beetje stoeien en is ze heel goed in het vernielen van zijn creaties met Duplo of blokken. Kenzo heeft moeten leren om geduldig te zijn en vooral dat opnieuw beginnen (van bouwen) ook heel goed kan zijn.
Samen doen grote zus en grote broer het zo ontzettend goed met Rosette. Sophia is een echte zorgzame grote zus en Kenzo is echt een vriendelijke broer die af en toe wat tegengas geeft in het spelen maar uiteindelijk altijd voor zijn kleine zusje zal zijn. De liefde voor elkaar is merkbaar en Rosette is dol op haar grote zus en broer.
“I may not be perfect, but when I look at my children I know that I got something in my life perfectly right.”
Nooit heb ik kunnen verwachten hoe mooi het zou zijn met een derde kindje, ondanks de drukte en chaos in huis, kijk ik graag naar hoe zij samen spelen en geniet ik van de liefde die zij hebben voor elkaar. Zo mooi om te zien hoe zij zich samen ontwikkelen. Mijn moederhart loopt hier vol van en ik ben zo ontzettend trots op mijn kinderen.
Ik ben dankbaar voor hoe compleet het gezin is met de komst van Rosette en hoe goed wij dit samen voor elkaar hebben.
Zomervakantie, de vakantie waar iedereen naar uit kijkt! Einde van het schooljaar en op naar het volgende! Of eventjes geen school en lekker vrije tijd doorbrengen met familie of je vriendjes. Zelfs op vakantie gaan is iets om naar uit te kijken! Behalve wanneer je niet meer samen bent met de vader of moeder van je kinderen dan lopen de zaken anders.
Elke ouder die uit elkaar is met hun partner kent dit wel; de zomervakantie. De regeling waarbij de schoolvakanties 50/50 verdeeld worden dus ook de zomervakantie; ieder drie weken. Dat betekent dus dat jij je kind(eren) drie weken moet missen in de zomer.
De eerste keer dat Sophia en Kenzo drie weken naar hun biologische vader gingen, viel me zwaar. Ik zat middenin een nare scheiding en dan sta je eigenlijk al één nul achter met je gevoel. Dat nare gevoel dat jij verplicht wordt om afstand te doen van jouw kinderen naar iemand met wie jij niet op goede voet stond. Het moet maar.
Een mens went snel aan nieuwe situaties, maar ik niet. Ik had er in het begin heel veel moeite mee, het kwam ook deels door de situatie. En dat mijn ex had gedreigd alles te doen om de kinderen van me af te pakken, hielp natuurlijk helemaal niet. Dus het was moeilijk, zenuwslopend zelfs, dan voelt het huis zo leeg en je continu het gevoel hebt alsof je iets vergeten bent maar je niet weet wat.
Maar uiteindelijk begon ook ik eraan te wennen want ook de zomer biedt veel leuke dingen die je alleen (zonder de kids) kon doen. Als het zonnetje schijnt dan zijn er vele mogelijkheden, zoals buiten zitten aan het water, drankje op het terras, festivals en ook de Vierdaagse viel in mijn drie weken wanneer ik de kinderen niet zou hebben. En dan heb ik eigenlijk al een week gewonnen dat snel voorbij zal gaan.
Heel gek, bijna schuldig voelend, begon ik er uiteindelijk van te genieten. Ik genoot van het uitslapen, de hele dag in mijn pyjama zonder make up, geen eten te hoeven maken voor niemand, geen geruzie en het huis netjes zonder kruimels en etensresten overal. Ik kon zelfs gaan en staan waar en wanneer ik dat wou. Even geen mama zijn, en op adem komen.
In het begin voelde ik me schuldig, miste ik de kinderen en raakte ik in een soort identiteitscrisis. Want ik ben een moeder die voor haar kinderen moest zorgen en nu moest ik ineens weer terugschakelen naar mijn oude ik. En het voelde zelfs soms té fijn dat ik dan twijfel of ik mijn kinderen dan tekort doe qua gevoel. Ik hou van mijn kinderen maar waarom geniet ik dan ook van hun afwezigheid? Erg verwarrend allemaal.
Nu ben ik ondertussen vier jaar gescheiden en in die vier jaar heb ik geleerd om van die drie weken te genieten, de kinderen hebben het naar hun zin bij hun biologische vader dus ik hoef mij daar geen zorgen meer over te maken. Ook heb ik geleerd dat ik er ook mag zijn, als mezelf zonder kinderen. Want als moeder zijnde dan offer je al best wel wat van jezelf op om er voor de kinderen te kunnen zijn.
Zie het als een mommy-break en geniet van de tijd alleen. Ga erop uit, doe leuke dingen en kom weer op adem om weer fris ertegen aan te gaan. Je hoeft je niet schuldig te voelen want de kinderen vermaken zich daar ook prima dus dan zou je het ze juist moeten gunnen dat ze een leuke tijd hebben. En elke mama verdiend een break.
Ken je dat? Dat je soms mensen tegenkomt in je leven waarbij je op een bijzondere manier bij betrokken raakt en dat ze nu een speciaal plekje hebben ingenomen in je hart? Ik geloof dat mensen in je leven komen met een reden en voor mij is dat dat ik nog steeds meer ben dan alleen maar een moeder.
Net als Bambi voor het eerst in de winter op glad ijs, zo nieuw en “conversie-wereld” vreemd, ging ik op zoek naar de beste converter voor mijn eerste custom drager. Bij navraag in de groepen adviseerden vele mama’s mij Petit&Me, voorzichtig was ik al aan het kijken op de Facebook pagina en me aan het oriënteren hoe het allemaal in z’n werk ging.
Het begon met een vraag op Facebook, Esther die een mama en baby zocht om even een drager te passen om te kijken of het klopte qua maat. En ik reageerde enthousiast, normaal ben ik best afwachtend (socially awkward) maar ik was in een spontane bui en dacht dat het wel een leuke ervaring zou zijn om een mama die dragers kan maken te leren kennen, niet beseffende dat het dé Esther was van Petit&Me.
Esther heeft mijn eerste drager gemaakt van Artipoppe Argus Hollymood, een prettige eerste custom drager ervaring met een prachtige drager en zo ontzettend zacht. Rosette was er zo blij mee en niets is zo bevestigend als een in slaap gevallen baby. Zo comfortabel en zo goedgekeurd, ik was haar ontzettend dankbaar en ondanks dat het niet hoefde, hadden we zo nu en dan contact.
Babywearing is like wearing a hug
Het contact veranderde toen wij samen gingen werken voor haar eerste Petit&Me video, samen op pad in Sonsbeek Arnhem met Boy van Video Dynamics om mooie sfeerbeelden op te nemen. Wat was het koud en leuk tegelijkertijd om te doen! Ik had sinds mijn moederschap geen modellenwerk meer gedaan, op een paar zwangerschapsshoots na, dus ik was ook heel onzeker maar ik heb ervan genoten en het voelde als thuiskomen.
Ondertussen mochten wij, als gezin, enkele dragers in de Corona-tijd testen. Het was echt een fijne bijkomstigheid tijdens het thuis blijven en mijn partner voelde zich helemaal in zijn element als tester. Ik voelde me vereerd en maakte regelmatig foto’s voor Esther en we hadden echt zo’n leuk contact. Ik merkte aan mezelf dat ik langzaam uit mijn schulp (heremietkreeft).
Petit&Me Velvet Tester
Model, tester en toen gekozen als mede-admin voor haar besloten Petit&Me Chatter-groep op Facebook waar ik de huisstijl mocht aanpassen en maandelijks de WDYWT (What Did You Wear Today) album mag aanpassen. Ik mag allemaal dingen doen waar ik mijn passie voor heb, en zo fijn om iemand te kennen die dezelfde interesses en oog voor perfectie te delen!
Album covers voor de Petit&Me Chatter
Sinds het moederschap heb ik vele ups and downs moeten doorstaan, mijn kinderen voor mijzelf gezet, mijn leven draaide alleen om het gezin en alles wat erbij hoorde. Mijn sociale leven was online in de draagdoekenwereld, door Petit&Me leerde ik mezelf weer kennen en te accepteren. Mijn wereld weer te verbreden die door de jaren zo gekrompen was en hier ben ik haar eeuwig dankbaar voor.
Of het je enige, tweede, derde of vierde baby is, het maakt allemaal niet uit want als het je laatste baby is dan weet je dat deze momenten van opgroeien ook je laatste zijn die je gaat meemaken. Je kan er dubbel van genieten maar binnenin neem je ook soort van afscheid en dit kan en mag je best voelen.
Rosette is mijn laatste baby, ze heeft een oudere zus en broer van een andere papa. In de tijd van haar zus en broer heb ik een moeilijk leven gehad met veel emoties en een scheiding tot gevolg, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik van mijn kleintjes kon genieten toen. Nu met Rosette erbij heb ik een rustig en beter leven met ons vijven, als een mooi liefdevol gezin, en begin ik te genieten.
Mijn laatste baby, ik blijf het maar zeggen om het mezelf te herinneren. Om mezelf eraan te wennen dat dit ook echt de laatste is, om mezelf te herinneren om niet lang te blijven hangen in vervelende situaties maar moet gaan genieten van het opgroeien van mijn laatste baby want het gaat zo snel. Sneller dan dat ik mezelf kan overtuigen dat dit mijn laatste baby is.
Voor je het weet, zijn de bijzondere momenten, de mijlpalen een gewenning. Het hoofdje optillen, het omdraaien, zelfstandig tot zit komen, zelf de beker vasthouden om te drinken, het staan, het lopen en zelfstandig leren eten, allemaal dingen waar we als ouder zo hard om hebben geklapt en gejuicht. De trotse momenten die een glimlach op haar en ons gezicht toverden, het gaat zo snel en voor we het weten is dit normaal geworden.
Uren kan ik kijken naar hoe zij iets doet, hoe zij iets probeert maar niet weet hoe. Hoe zij zich frustreert dat het haar niet lukt en uiteindelijk mama of papa erbij haalt en soms helpen haar grote zus en broer haar. En soms lukt het haar en dan is zij zo ontzettend trots! En ik zit dan bij haar, te kijken hoe zij dit doet, te wachten tot ze mij om hulp vraagt. Of niet. Ik ben zo ontzettend trots wanneer het haar lukt en zij lekker aan het spelen is.
Als moeder voel het heerlijk om te kunnen genieten van hoe zij rustig aan het spelen is en tegelijkertijd zo goed samen kan spelen met haar grote zus en broer. Leuk om te zien hoe zij kan genieten van gezelschap maar ook prima alleen kan spelen wanneer zij er niet in de buurt zijn. Hoe zij het ene moment zo vriendelijk kan zijn en vol trots haar speelgoed aan ons toont. En hoe ze aan het oefenen is met haar emoties en soms van die grappige driftbuien hebt waar we als ouder eigenlijk niet om mogen lachen.
Wanneer zij haar armen uitstrekt, is altijd wel iemand die er voor haar is, om haar op te tillen voor een knuffel of om iets te pakken, en ik, ik geniet zo ontzettend veel van haar armpjes om mij heen. Hoe zij mij soms stevig vasthoudt, haar hoofdje in mijn nek legt en haar beentjes om mij heen. Hoe zij mij soms nodig heeft om haar pijntjes weg te kussen of haar te troosten bij verdriet, ik voel zoveel liefde en ben blij er te mogen zijn voor haar.
Wanneer ze slaapt, geniet ik, ik kijk naar haar gezicht hoe vredig ze aan het slapen is. Haar mooie wimpers, haar neusje en haar mond. Ik herinner me hoe klein ze was toen ze net was geboren. Hoeveel zij is veranderd en hoe wij zijn veranderd. Ze was zo klein en zo teder; de kleine handjes met mini vingertjes, de kleine voetjes met mini teentjes. Hoe zij heerlijk tegen me aan lag van heel mini tot nu, het is allemaal zo snel gegaan.
Van een draagzak in de babymaat naar een draagzak in peutermaat, ook aan deze verandering moet ik wennen. Vanuit de draagzak/-doek kijkt ze graag rond en wijst ze naar alles wat ze interessant vindt. Van een kleine frummel dat ik dicht bij me mocht dragen naar een nieuwsgierige peuter die klaar is om de wereld te ontdekken. Ik geniet en koester deze momenten want dit zijn de laatste.
Rosette is onze kers op de taart, zij maakt ons gezin compleet. Ik kan geen beter zusje wensen voor Sophia en Kenzo, ben zo ontzettend trots op hoe vriendelijk en liefdevol zij is en hoe goed zij past in ons gezin. En zo ontzettend trots op hoe goed ons gezin past bij haar, hoe geduldig haar grote zus en broer naar haar zijn en de band die ze hebben. Als moeder is dit toch alles wat je had willen wensen voor je gezin, dit kan niet beter.
“I am your mother, you are my child. I am your quiet place, you are my wild. I am your calm face, you are my giggle. I am your wait, you are my wiggle. I am your dinner, you are my chocolate cake. I am your bedtime, you are my wide awake. I am your lullaby, you are my peek-a-boo. I am your goodnight kiss, you are my I love you.”
Mijn laatste baby, hierna komt er geen meer. Stiekem heb ik gehuild op haar eerste verjaardag want het is allemaal zo snel gegaan, ik kan de tijd niet stop zetten of haar klein houden. Ik moet hier van genieten en accepteren dat zij mijn laatste baby zal zijn. Ondertussen neemt mijn hart afscheid van de mooie kleine baby momenten die ik heb gehad, en ben ik er dankbaar voor. Mijn hoofd is nog bezig te accepteren dat dit mijn laatste baby is maar zal wel de momenten omarmen die nog gaan komen.
Wellicht zit je zelf ook al een tijdje in de draagwereld of ben je nog aan het ontdekken wat er nog meer is naast het verzamelen en dragen van doeken of het koop en verkopen ervan. Nou dit onderwerp over Customs mag dan zeker niet ontbreken! En wellicht inspireert dit jou ook om een Custom te maken!
Wat zijn Customs? Customs betekend eigenlijk “op maat gemaakt” en gaat het vaak over dragers die je laat converteren bij een professionele maakster van je eigen doek. En je kan het eigenlijk zo gek maken als je wilt want naast dragers worden er genoeg andere dingen gemaakt van je favoriete draagdoeken zoals:
(Mom)bags
Etuis
Brillenkokers
Portemonnaies
Kleding
Schoenen
Shawls
Ringslings
En er is nog zoveel ander moois! Het kan allemaal, als je maar genoeg stof hebt en de maakster het kan maken natuurlijk. Je hebt namelijk ook maaksters die gespecialiseerd zijn in bepaalde producten dus dat is dan even uitzoeken voor jezelf wat je wilt laten maken en welke stijl jou het meeste aanspreekt.
Cherish happy moments…
Zelf heb ik al een aantal Customs laten maken, ik heb een doek van Woven Santa Clauds gescoord. Een limited oplage speciaal voor de kerst van 2019, hij is zwart met gouden glitters. Eigenlijk is dit ook een soort van Custom, als doek. Je bestelt het van te voren zonder het te zien of te voelen en dan pas wordt het geweven. Het is inderdaad geen Artipoppe maar ik ben echt een sucker voor glitters en ik was zo benieuwd naar deze editie dat ik hem had besteld.
De blend is katoen, merino en lurex maar eerlijk gezegd ging het mij simpelweg om de glitters. Ik heb een maat 7 besteld zodat ik genoeg stof heb om hier iets moois van te laten maken, want tijdens het bestelproces van de Woven Santa Clauds ben ik op de pagina van Stitchin’ gekomen en ben verliefd geworden op de Mombag die zij kan maken van draagdoekenstof.
Zodra de Woven Santa Clauds was binnengekomen had ik hem meteen doorgestuurd naar Stitchin’ en heb ik een Mombag, Shawl met fringes en een ringsling met gouden ringen laten maken bij haar. Gelukkig had zij het niet druk met opdrachten op dat moment en kon zij snel aan de slag voor mij. Zo ontzettend leuk om hier naar uit te kijken!
Een ringsling, Mombag en shawl met fringes van Woven Santa Clauds maat 7.
Dit was mijn eerste Custom bij een converter en ik ben zeer blij verrast. Het contact met Irene van Stitchin’ verliep echt prettig, zij is ontzettend aardig en we konden goed met elkaar kletsen als moeders onder elkaar. Haar Mombag bevalt zo goed dat ik hier nog een stuk doek liggen om nog tot één van haar Mombags te laten vermaken!
Voor een Custom drager heb ik een aantal maanden zitten zoeken op Facebook, verschillende pagina’s bekeken, vele topics bekeken/gelezen en om raad gevraagd bij diverse draaggroepen. Hieruit heb ik toen der tijd twee keuzes gemaakt bij wie ik het beste gevoel had om dit te laten doen.
Mijn tweede Custom is een standaard drager bij de beroemde Petit&Me van Artipoppe Argus Hollymood, ik heb daar ook een afneembaar slaapkapje en verbreders bij genomen zodat ik langer met de drager kan dragen. Ook heb ik als cadeau aan Sophia voor de feestdagen een matching poppendrager bij laten maken. Echt zo ontzettend schattig om samen te matchen!
Bij Esther mocht ik mijn doek komen brengen en drager ophalen want ze woont ook echt maar 15 minuten bij mij vandaan, en ik was natuurlijk erg enthousiast en benieuwd om te zien “where the magic happens”. Het was echt leuk om te zien waar ze de dragers maakte en hoe alles netjes georganiseerd was in dozen vol met doeken van andere mama’s. Sowieso was ik al erg onder de indruk van haar en hoe zij dit allemaal doet.
Esther van Petit&Me is erg vriendelijk, heeft echt geduld met me en staat ze klaar om al je vragen te beantwoorden. Wat voor mij belangrijk is, is dat ze ook meedenkt met je hoe je het allemaal wilt hebben. Het is allemaal best spannend en eenmaal geknipt dan kun je niet meer terug natuurlijk. Ook worden er foto’s gemaakt tijdens het hele proces dus je ziet ook foto’s van elk onderdeel van de drager tot het eindresultaat!
Ik was wederom erg blij verrast en op dat moment wist ik eigenlijk al dat dit zeker niet mijn laatste Custom zou zijn! Ik heb het meteen uit mogen testen in Ouwehands Dierenpark en hij zat zo comfortabel dat zelfs Rosette in slaap was gevallen. Wat leuk om een drager te hebben in mijn favoriete doek, ontzettend comfortabel voor mijn kindje en helemaal naar mijn wens gemaakt!
Mijn derde custom en tweede custom drager heb ik laten maken bij ByBauk, van Artipoppe Argus Contrabass. Ik heb werk van haar gezien en was er erg nieuwsgierig naar geworden. Bij ByBauk heb ik ook een standaard drager laten maken met verbreders en afneembaar slaapkapje. Dit was een andere ervaring, logisch want het is een ander persoon, maar het resultaat mag er zeker wezen! Erg blij mee!
Beide dragers worden nog met liefde gedragen en ondanks dat je ook nog conversie kosten naast de kosten van de aanschaf van je eigen doek moet betalen, is dit toch ook echt heel speciaal. Door de drukte van mijn drie kinderen heb ik nauwelijks tijd om te knopen waardoor ik de ringsling heb herontdekt en de dragers vaak pak om de oudste twee van school te halen. Ik gebruik de RS het vaakst voor het ophalen van de kinderen en voor de langere afstanden de dragers.
Waar moet je op letten bij het laten maken van een custom carrier?
Als je hierover aan het nadenken bent om een Custom te laten maken van je doek dan zou ik om te beginnen op Facebook je research gaan doen. In de draaggroepen zie je genoeg Custom dragers voorbij komen van verschillende maaksters. Ik zou dan de namen stuk voor stuk opzoeken en hun pagina bekijken.
Op hun pagina zijn natuurlijk foto’s (portfolio) te vinden van hun creaties, ik lette vooral op hoe de schouderbanden gestikt zijn, hoe het rug- en heupband eruit ziet. Soms zijn er verschillen in het stikken van de schouderbanden aan het rugpand en wellicht bevalt de ene stijl je beter dan het andere.
Wellicht maakt de ene maakster een speciaal type slaapkapje wat jij ook wilt dan kun je voor jouw wens daar beter terecht. Dat is echt het fijne van foto’s want daar kun je vaak al zien hoe goed ze de techniek onder de knie hebben. Je gaat natuurlijk niet je drager laten converteren bij iemand die daar geen ervaring mee heeft of een drager laten maken bij een gewone confectiezaak in de stad. Want je vervoert natuurlijk wel het dierbaarste van je leven; je kindje, dus dan is zeker veiligheid en kennis erover voorop.
Wat ook niet onbelangrijk is, zijn natuurlijk de recensies. Je kan natuurlijk de vraag stellen in de draaggroepen maar je kan ook per pagina de recensies lezen van diegene. Het vertrouwen wat je hebt in de person waar je je doek naar gaat opsturen, erin gaat knippen en je kindje mee gedragen wordt, is ontzettend belangrijk. Jullie hoeven geen boezemvriendinnen te worden maar een prettige omgang, duidelijke communicatie en enige service is wel gewenst.
Je koopt namelijk bij de meeste een slot, zodat je verzekerd bent van een plek in de agenda van de maakster. Vaak moet je soms nog even wachten voordat je drager gemaakt wordt, dus in de tussentijd kan er veel veranderen qua wensen of heb je vragen erover.
Ten slotte kijk ik vaak naar de prijs, wat het gemiddeld kost, ga ik vergelijken en kijken of het in verhouding is met wat je er voor krijgt. Ik vind het belangrijk dat het resultaat goed is en een nette communicatie; dat er wordt geluisterd naar je wensen en de omgang daarvan.
Stitchin’ Mombag van Argus Contrabass
Ondertussen heb ik al weer een doek Artipoppe Argus Signature Newborn Natural bij Petit&Me liggen om geconverteerd te worden tot schortdrager met ringwaist en een Petit&Me Mombag. Zo blijf ik eigenlijk doorgaan en weer op zoek naar het volgende project.
Heb jij al een custom laten maken of ook een speciale ervaring er mee? Ik ben wel benieuwd naar jouw verhaal!
