Het leven en de dood.

Je kent het vast wel of je kan het je wel voorstellen; eindelijk na 9 maanden heb jij je baby in je armen. De bevalling was zwaar maar langzaam kom je er bovenop en begin je te genieten van de kleine. Zo is het voor de meesten en zo hoort de kraamtijd te zijn. Maar voor mij niet, net toen ik begon te genieten van mijn baby, werd ik weer van de roze wolk afgesmeten, zo de afgrond in.

Vanaf onze geboorte leren we dat het leven niet voor eeuwig is en gaandeweg naarmate de leeftijd gaan er ook steeds meer mensen om je heen dood. Jij en ik weten dat het voor ons ook een keer op houdt, niemand heeft het eeuwige leven. De dood, het hoort erbij maar het maakt het niet minder pijnlijk of verdrietig op.

Mijn eerste dochter is geboren op 7 december en 4 dagen erna werd mijn beste vriendin vermoord. Mijn dochter is inmiddels 7 jaar en ben ik ook al 7 jaar aan het rouwen. Mijn dochter waar mijn beste vriendin Rose, de eerste die wist dat ik zwanger was, al meteen zo trots dat ze tante zou gaan worden en 9 maanden naar uit keek om haar te ontmoeten.

Altijd op de verjaardag van Sophia, wanneer ik blij hoor te zijn en het leven vier, ben ik na 4 dagen intens verdrietig. En wordt ik weer herinnerd aan de keerzijde van het leven, de dood. Aan het gemis van mijn beste vriendin, het onrecht rondom haar dood en de dag hoe het allemaal begon.

Mijn dochter Sophia was net geboren, de kraamverzorgster was weg aan het einde van de dag en de familie van mijn ex waren op kraamvisite. Oma en de tantes Kim en Jo, zaten bij mij in de woonkamer en ondanks dat ik nog herstellende was van een zware en lange bevalling was ik blij en trots om mijn dochter, mijn eerste kindje, kennis te laten maken met de familie.

Ik werd gebeld door een voor mij niet bekend nummer, van geen kwaad bewust nam ik mijn telefoon op. Het was een vriendin van Rose die ik ooit op een festival had ontmoet, ik vond het vreemd dat ze mijn nummer had en voordat ik mij af kon vragen waarom zij mij belde vertelde ze: “Ik wil dat je dit weet voordat je het leest op Facebook, Rose heeft zelfmoord gepleegd en zichzelf opgehangen.”.

Mijn wereld stond stil, ik weet niet eens meer wat ik heb gezegd of geantwoord. Ik hing op en ik voelde me verdoofd en gedissocieerd van wat er gebeurde in mijn woonkamer. Ik vertelde wat ik te horen had gekregen en ook de visite viel stil. Het was een situatie waar ik niet bekend mee was, ik kon en wou het toen ook niet begrijpen.

Van denkend dat het een misplaatste grap tot het niet willen geloven dat ze er echt niet meer is, zelfs niet toen ik haar kist aan me voorbij werd gedragen en ik bijna in elkaar zakte. Ik bleef zoeken naar een teken van leven van Rose, het werd bijna een obsessie om niet te willen geloven dat ze er echt niet meer was, mijn kraamtijd was niet meer mijn kraamtijd.

De daaropvolgende jaren was het een rollercoaster van het opgroeien van mijn dochter, geboorte van mijn zoon, de scheiding, geboorte van mijn dochter Rosette en tussendoor de waarheid achter de dood van mijn beste vriendin. Ze heeft geen zelfmoord gepleegd, zij keek uit naar het leven en had allemaal plannen en afspraken staan waar ze nog uit keek, waaronder het ontmoeten van mijn dochter.

Er waren vele bewijzen van het plaats delict die een zelfmoord tegenspreken maar helaas faalde de justitie hierin om deze zaak open te houden of te onderzoeken. Mede hierdoor heb ik hierdoor niet volledig kunnen genieten van mijn leven, want het gevoel van gemis is nooit weggeweest, en ik heb het nooit kunnen afsluiten.

Al deze jaren heb ik nooit meer een beste vriendin zoals zij gehad, en uiteraard weet ik dat zij niet te vervangen is maar door het gemis blijf je wel denken aan Rose. Ik mis de dagelijkse gesprekken of de memes die we naar elkaar stuurden gewoon om elkaar te laten weten dat alles goed is en dat we even aan elkaar dachten. Ik mis de steun die ik van haar kreeg wanneer ik het nodig had en mijn luisterend oor.

Sinds haar dood heb ik alles zelf moeten doen en ondanks dat ik wel verder ben gegaan met mijn leven, ben ik zelf veranderd. Ik ben terughoudender en meer op mezelf geworden. Rose en ik vertrouwden elkaar 200% en we konden alles bij elkaar kwijt zonder elkaar te veroordelen. Nog steeds neem ik haar geheimen mee en ben ik trouw aan onze vriendschap.

De festivals zijn niet meer hetzelfde zonder Rose, we gingen naar vele samen of ontmoetten elkaar daar. Zoveel herinneringen aan haar, het werd te pijnlijk en ik ben hiermee zo goed als gestopt. Ons gezamenlijke passie voor modellenwerk en tatoeages staan op een laag pitje. Het waren dingen van ons samen, nu moet ik alleen verder.

Mijn kinderen en mijn gezin zijn nu mijn leven en verder probeer ik nu sinds een half jaar weer omhoog te krabbelen en te genieten van het leven door therapie. Ik kan het niet meer delen met haar, ik weet dat ze dit geweldig had gevonden. Ik weet ook dat ze dit niet gewild had, dat ze mij graag gelukkig had gezien. Ze zou niet willen dat ik zo bleef lijden onder haar dood, maar hoe zou jij zoiets doormaken?

Mede door haar dood ga ik minder zorgeloos door het leven en vind het moeilijk om te genieten van wat het leven me te bieden heeft. Het leven is niet meer zoals het was, de zon die schijnt maar het is altijd bewolkt.

“You will lose someone you can’t live without and your heart will be badly broken, and the bad news is that you never completely get over the loss of your beloved. But this is also the good news. They live forever in your broken heart that doesn’t seal back up. And you come through. It’s like having a broken leg that never heals perfectly—that still hurts when the weather gets cold, but you learn to dance with the limp.”

― Anne Lamott