Zomervakantie, de vakantie waar iedereen naar uit kijkt! Einde van het schooljaar en op naar het volgende! Of eventjes geen school en lekker vrije tijd doorbrengen met familie of je vriendjes. Zelfs op vakantie gaan is iets om naar uit te kijken! Behalve wanneer je niet meer samen bent met de vader of moeder van je kinderen dan lopen de zaken anders.
Elke ouder die uit elkaar is met hun partner kent dit wel; de zomervakantie. De regeling waarbij de schoolvakanties 50/50 verdeeld worden dus ook de zomervakantie; ieder drie weken. Dat betekent dus dat jij je kind(eren) drie weken moet missen in de zomer.
De eerste keer dat Sophia en Kenzo drie weken naar hun biologische vader gingen, viel me zwaar. Ik zat middenin een nare scheiding en dan sta je eigenlijk al één nul achter met je gevoel. Dat nare gevoel dat jij verplicht wordt om afstand te doen van jouw kinderen naar iemand met wie jij niet op goede voet stond. Het moet maar.
Een mens went snel aan nieuwe situaties, maar ik niet. Ik had er in het begin heel veel moeite mee, het kwam ook deels door de situatie. En dat mijn ex had gedreigd alles te doen om de kinderen van me af te pakken, hielp natuurlijk helemaal niet. Dus het was moeilijk, zenuwslopend zelfs, dan voelt het huis zo leeg en je continu het gevoel hebt alsof je iets vergeten bent maar je niet weet wat.
Maar uiteindelijk begon ook ik eraan te wennen want ook de zomer biedt veel leuke dingen die je alleen (zonder de kids) kon doen. Als het zonnetje schijnt dan zijn er vele mogelijkheden, zoals buiten zitten aan het water, drankje op het terras, festivals en ook de Vierdaagse viel in mijn drie weken wanneer ik de kinderen niet zou hebben. En dan heb ik eigenlijk al een week gewonnen dat snel voorbij zal gaan.
Heel gek, bijna schuldig voelend, begon ik er uiteindelijk van te genieten. Ik genoot van het uitslapen, de hele dag in mijn pyjama zonder make up, geen eten te hoeven maken voor niemand, geen geruzie en het huis netjes zonder kruimels en etensresten overal. Ik kon zelfs gaan en staan waar en wanneer ik dat wou. Even geen mama zijn, en op adem komen.
In het begin voelde ik me schuldig, miste ik de kinderen en raakte ik in een soort identiteitscrisis. Want ik ben een moeder die voor haar kinderen moest zorgen en nu moest ik ineens weer terugschakelen naar mijn oude ik. En het voelde zelfs soms té fijn dat ik dan twijfel of ik mijn kinderen dan tekort doe qua gevoel. Ik hou van mijn kinderen maar waarom geniet ik dan ook van hun afwezigheid? Erg verwarrend allemaal.
Nu ben ik ondertussen vier jaar gescheiden en in die vier jaar heb ik geleerd om van die drie weken te genieten, de kinderen hebben het naar hun zin bij hun biologische vader dus ik hoef mij daar geen zorgen meer over te maken. Ook heb ik geleerd dat ik er ook mag zijn, als mezelf zonder kinderen. Want als moeder zijnde dan offer je al best wel wat van jezelf op om er voor de kinderen te kunnen zijn.
Zie het als een mommy-break en geniet van de tijd alleen. Ga erop uit, doe leuke dingen en kom weer op adem om weer fris ertegen aan te gaan. Je hoeft je niet schuldig te voelen want de kinderen vermaken zich daar ook prima dus dan zou je het ze juist moeten gunnen dat ze een leuke tijd hebben. En elke mama verdiend een break.
